καλόλογος

καλόλογος, -ον (Μ)

ευπροσήγορος, ευμενής, πράος.

[ΕΤΥΜΟΛ. < καλ(ο)-* (< επίρρ. καλός) + -λογος (< λόγος < λέγω), πρβλ. αξιόλογος, γλυκό-λογος, φιλό-λογος].